Για την απόλυσή μου από το ΒΗΜΑ

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…
Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Επειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.
Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…
Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.
Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Επειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».
Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.
Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.
***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Μα γράφει ο Μπρεχτ:
«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.
Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

risinggalaxy.wordpress.com

Οι "άθλιοι" της κοινωνίας της αφθονίας - Τα νοικοκυριά στους υπονόμους τους Λας Βέγκας

Αναδημοσίευση από το blog "Υπερκινητικός Δάσκαλος"

 
 Στα δαιδαλώδη δίκτυα αποχέτευσης των όμβριων υδάτων, δηλαδή στους υπονόμους, κάτω από τους δρόμους του Λας Βέγκας, εκατοντάδες άστεγοι έχουν "στήσει" το νοικοκυριό τους, στο σκοτάδι, στα βρωμόνερα και με το φόβο επίθεσης από δηλητηριώδεις αράχνες. Στις φωτογραφίες που ακολουθούν, προκαλεί ρίγος η προσπάθεια που φαίνεται ότι έχουν δείξει, προσπαθώντας να φτιάξουν κάτι που να θυμίζει αληθινό "σπιτικό", μαζεύοντας αντικείμενα που βρίσκουν πεταμένα στους δρόμους. Φωτογραφίες: Austin Hargrave

Ο Steven Dommermuth μετακόμισε στα τούνελ όταν έχασε τη δουλειά του ως ρεσεψιονιστ λόγω εθισμού στην ηρωίνη. «Χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας και ο,τι βρούμε πεταμένο εδώ κι εκεί. Τα σκουπίδια του ενός είναι το χρυσάφι του άλλου.»

Η Amy ζει στο τούνελ εδώ και δύο χρόνια μαζί με τον σύζυγό της. "Η ζέστη το καλοκαίρι είναι ανυπόφορη", δηλώνει. «Από την άλλη εδώ έχουμε ησυχία, η αστυνομία δεν μας ενοχλεί, και ο ένας βοηθάει τον άλλον».

Παρότι υγροί, σκοτεινοί και δαιδαλώδεις, οι υπόνομοι καλύπτουν έκταση περίπου 300 χλμ. και μέσα τους κρύβουν μια αληθινή υπόγεια κοινότητα εκατοντάδων ανθρώπων. Οι «κατοικίες» που αυτοί οι άνθρωποι έχουν στήσει, μπορεί να αποτελούνται από μόλις μερικές κουβέρτες εως και από διπλά κρεβάτια και χώρους κουζίνας.

Όταν η καταιγίδα χτυπά την έρημο του Λας Βέγκας , τα τούνελ πλημμυρίζουν αμέσως και μετατρέπονται πολύ γρήγορα σε παγίδες θανάτου. Έτσι κι αλλιώς, βρωμόνερα λιμνάζουν κάθε μέρα εδώ κι εκεί και φτάνουν σε ύψος αρκετών πόντων.

Οι περισσότεροι κάτοικοι των τούνελ ζουν ζητιανεύοντας ή ψαρεύοντας στα σκουπίδια. Πολλοί μπαίνουν στα καζίνο και ψάχνουν τους κουλοχέρηδες για κέρματα ή μάρκες που συχνά αφήνουν πίσω τους μεθυσμένοι τζογαδόροι.

Σε περίπτωση πλημμύρας, το νερό στους υπονόμους «τρέχει» με ταχύτητα έως και 50χλμ την ώρα και η στάθμη του ανεβαίνει 30 εκ. το λεπτό.

Ο Matthew O' Brien είναι αυ τός που έφερε στο φως τους άστεγους των υπονόμων του Λας Βέγκας. Επί πέντε χρόνια εξερευνούσε τα τούνελ για να γράψει το βιβλίο του με τίτλο « Κάτω από τα Νέον», που κυκλοφόρησε το 2007. Ο Matthew προσπάθησε πολύ για να δώσει στέγη σε πολλούς από αυτούς που συνάντησε στην έρευνά του, και για να καταφέρει να πείσει κοινωνικούς λειτουργούς να επισκέπτονται σε μόνιμη βάση τους υπονόμους και να παρέχουν βοήθεια και συμβουλές στους κατοίκους για την υγιεινή, την υγεία και τους εθισμούς από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

H Αστυνομία, αν και γνωρίζει, σπάνια επισκέπτεται τους υπονόμους. Ακόμα και όσοι κατοικούν εκεί, ποτέ δεν κυκλοφορούν χωρίς να έχουν πάνω τους κάποιο είδος "προστασίας".

Μόνη διακόσμηση της υπόγειας κοινότητας, κάτω από τη χλιδή και την λάμψη της πόλης από πάνω, είναι τα γκράφιτι. Οι απειλές για την ανθρώπινη ζωή από κάτω είναι διάφορες. Οι ιοί, τα βακτήρια & οι δηλητηριώδεις αράχνες είναι μόνο κάποιες από αυτές. Το χειμώνα, ο κίνδυνος να πλημμυρίσουν τα τούνελ μέσα σε λίγα λεπτά είναι πολύ πιθανός.

Ένα παχύ στρώμα τσιμέντου χωρίζει την πόλη σε δύο κόσμους - της σπατάλης και της ανέχειας.

Μυρωδιές, κατσαρίδες και κλειστοφοβία δεν αποτελούν εμπόδια για ανθρώπους που το μόνο που έχουν στη ζωή είναι τα ρούχα που φοράνε. Ίσα ίσα, για πολλούς, η ύπαρξη έξω από το τούνελ είναι πολύ πιο ανυπόφορη...

Η ζωή στη νέα Ελλάδα σε 25 φωτογραφίες του Reuters

25 φωτογραφίες, 25 στιγμές από την Ελλάδα όπως τις παρουσιάζει το πρακτορείο Reuters σε φωτογραφικό του αφιέρωμα για τη χώρα μας. "Η ζωή στη νέα Ελλάδα" είναι ο τίτλος του.
Από το συνωστισμό για τα δωρεάν λαχανικά, στις διαδηλώσεις κατά την επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ, τον γυμνό διαδηλωτή, τα μαγαζιά που έκλεισαν λόγω κρίσης και στους εργαζόμενους που προσπαθούν να βγάζουν τα προς το ζην...

Τα πολλά λόγια, είναι περιττά... Απολαύστε τις φωτογραφίες

6 Φεβρουαρίου 2013: Εκατοντάδες πολίτες υψώνουν τα χέρια για μια σακούλα δωρεάν οπωροκηπευτικά

23 Μαΐου 2012: Ο 30χρονος Μανώλης Ουρανός δουλεύει σαν μάγειρας σε μαγαζί στου Ψυρρή. Έχει σπουδάσει όμως πολιτικός μηχανικός

12 Δεκεμβρίου 2012: Δημόσιοι υπάλληλοι σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των απολύσεων που απαιτεί η τρόικα

6 Απριλίου 2012: Συγκρούσεις αστυνομίας με εργαζόμενους στην Κεντρική Λαχαναγορά έξω από το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος

5 Δεκεμβρίου 2012: ο 32χρονος μετανάστης από το Σουδάν, Χασάν Μέκι δείχνει τις ουλές του από επίθεση που δέχτηκε τον Αύγουστο από Έλληνες ακροδεξιούς

28 Μαρτίου 2012: ο 60χρονος Θόδωρος Δασαλάκης λέει πως μοιράζεται το ταξί με το γιο του για να δουλεύει 24 ώρες ώστε να μπορούν να ζήσουν

Ιανουάριος 2013: Λίγα λεπτά ξεκούρασης στην πλατεία Μοναστηρακίου

28 Ιανουαρίου 2013: Μετανάστες ρακοσυλλέκτες

6 Φεβρουαρίου 2013: Λήγη της απεργίας ναυτικών μετά την επιστράτευση. Επιβάτης με τη βαλίτσα προσπαθεί να φτάσει στην πύλη απ' όπου θα φύγει το πλοίο του

9 Οκτωβρίου 2012: Η Άνγκελα Μέρκελ στην Αθήνα, οι Αθηναίοι στους δρόμους και μπροστά στο φραγμό που στήθηκε στη Βουλή

26 Σεπτεμβρίου: Αστυνομικός στις φλόγες κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο πλαίσιο 24ωρης πανελλαδικής απεργίας

18 Μαρτίου 2012: Ο 36χρονος Δημήτρης Σταματάκος, η 32χρονη γυναίκα του Βούλα και ο ενός έτους Ηλίας στο σπίτι τους στο χωριό Κροκέες στην Πελοπόννησο

13 Μαρτίου 2012, μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας

13 Μαρτίου 2012: Σύνθημα σε τοίχο στην Πλάκα: Σύντομα όλοι οι Έλληνες θα είναι φυλακή εξαιτίας του ΔΝΤ

29 Απριλίου 2012: Μετανάστες στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας

3 Μαρτίου 2012: Εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στην Κοζάνη

25 Δεκεμβρίου 2011: Μετανάστες περπατούν στην Εγνατία Οδό, αφού μπήκαν στην Ελλάδα από τον Έβρο

9 Οκτωβρίου 2012, επίσκεψη της Άνγελα Μέρκελ στην Αθήνα: ο γυμνός διαδηλωτής που... αναστάτωσε το Σύνταγμα

14 Δεκεμβρίου 2012: Ενοικιαστήριο στο ιστορικό κατάστημα "Αναγνωστόπουλος" στο κέντρο της Αθήνας. Το κατάστημα έκλεισε τον περασμένο Απρίλιο

25 Μαρτίου 2012: Πωλητής μπαλονιών στην Πάτρα

29 Μαΐου 2012: Ηλικιωμένη γυναίκα μπροστά από ΑΤΜ τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας

9 Μαρτίου 2012: Ένα μπαρμπέρικο στην Αθήνα λίγο μετά το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους

18 Μαρτίου 2012: Ο 36χρονος Δημήτρης Σταματάκος σε ένα χωράφι. Πριν από την κρίση ήταν ελαιοπαραγωγός. Τώρα, δουλεύει σε ξένα χωράφια και κάνει όποια δουλειά μπορεί να για ζήσει την οικογένειά του

29 Ιουνίου 2011: Διαδηλωτές κατά αστυνομικού κατά τη διάρκεια επεισοδίων στην Αθήνα

18 Απριλίου 2012: Εργαζόμενοι της Βουλής υψώνουν την ελληνική σημαία στο Κοινοβούλιο

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: REUTERS / John Kolesidis / Yannis Behrakis / Yorgos Karahalis / Cathal McNaughton / Eurokinissi/Costas Katopodis / Grigoris Siamidis

Η φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου

Φωτογραφία της ημέρας στον Guardian η δωρεάν διανομή τροφίμων στην Αθήνα

Οι φωτογραφίες από τη δωρεάν διανομή τροφίμων στο κέντρο της Αθήνας χθες και τον συνωστισμό που προκλήθηκε έγιναν θέμα στα media σε όλο τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι η βρετανική Guardian έβαλε ως φωτογραφία της ημέρας στον ιστότοπό της την εικόνα που δείχνει υψωμένα χέρια να προσπαθούν να πιάσουν μία σακούλα πορτοκάλια.

Το πρακτορείο Russia Today σήμερα φιλοξενεί εκτενές ρεπορτάζ από τα όσα διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας, επισημαίνοντας ότι ένας άνθρωπος τραυματίστηκε στην προσπάθειά του να πάρει δωρεάν τρόφιμα.

Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος της  σκωτσέζικης εφημερίδας «The Scotsman» που επίσης φιλοξενεί το σχετικό θέμα: Ασχημες εικόνες στην Αθήνα της λιτότητας!

Και η βρετανική Daily Mail φιλοξενεί πλούσιο φωτορεπορτάζ με τίτλο: «Ελληνικός καβγάς για το φαϊ!» όπου αναφέρεται ότι το επίπεδο ζωής στη χώρα μας έχει πέσει δραματικά λόγω της οικονομικής κρίσης. Μάλιστα το συγκεκριμένο θέμα φιλοξενεί και πολλά σχόλια αναγνωστών στα οποία πολλοί Βρετανοί διατυπώνουν την αγωνία τους μήπως στο μέλλον ζήσει και η χώρα τους παρόμοιες καταστάσεις!

ΠΑΤΗΣΤΕ AN ΘΕΛΕΤΕ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΡΑΚΑΤΩ. ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΣΟΔΟ (1-4 ΛΕΠΤΑ ΑΝ ΚΛΙΚ)

Ο 56χρονος άνεργος πατέρας που έγινε ρακοσυλλέκτης

.

Mία διαφορετική φιγούρα που ψάχνει στα σκουπίδια των εύπορων γειτονιών της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, σε σχέση με τους πολυπληθείς αλλοδαπούς παράνομους μετανάστες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε αυτό το ρόλο, παρουσιάζει το πρακτορείο Reuters.

Ο 56χρονος Δημήτρης, οικοδόμος επί 42 χρόνια όπως λέει, είδε τις δουλειές να εξαφανίζονται και αντίθετα με άλλους ανέργους, δεν άφησε τα ταμπού να τον εμποδίσουν να κάνει ότι μπορεί για την γυναίκα και τα δύο του παιδιά.

Σήμερα, είναι περήφανος για την νέα του «δουλειά» που επέλεξε σαν έσχατη λύση ώστε να επιβιώσει στην Ελλάδα της κρίσης. Και όπως αντελήφθη, αυτή η λύση μπορεί ακόμη και να πληρώνει καλά.
«Στην αρχή κάλυπτα το πρόσωπό μου, με κουκούλα ή μαντήλι. Δεν ήθελα να με αναγνωρίζουν οι άνθρωποι. Ντρεπόμουν», λέει ο ίδιος. Ακόμη και σήμερα δεν λέει το επώνυμό του, αν και ο κύριος λόγος είναι το ημιπαράνομο καθεστώς διακίνησης των υλικών που εντοπίζονται στα σκουπίδια.
«Ηταν δύσκολα, αλλά τελικά μπήκα στο πνεύμα. Τι άλλο να κάνεις όταν δεν υπάρχει δουλειά;» λέει ο Δημήτρης, για να σημειώσει σε άλλο σημείο ότι «οι γείτονές μου με αντιμετωπίζουν θετικά, μου λένε μπράβο».
Το να είσαι Ελληνας είναι πλεονέκτημα όταν είσαι ρακοσυλλέκτης και δεν το κρύβει. Οπως λέει, αντίθετα με τους αλλοδαπούς που αναζητούν ο,τιδήποτε στα σκουπίδια, η αστυνομία δεν τον έχει ενοχλήσει ποτέ.
Προχώρησε και σε εξειδίκευση του επαγγέλματος

Ο ίδιος εξάλλου δεν μαζεύει απλώς μέταλλα, πλαστικά και χαρτιά, όπως κάνουν οι ξένοι με τα καρότσια των σούπερ μάρκετ. Αντ΄αυτού αναζητά πιο πολύτιμα σκουπίδια στις καλές γειτονιές της Αθήνας. Πολλές φορές οι έκπληκτοι περίοικοι τον φωνάζουν για να του δώσουν οι ίδιοι άχρηστα σε αυτούς αντικείμενα. Στο τέλος, καταλήγει σε μία παλιά αποθήκη όπου γίνεται διαλογή, ζύγιση και αγορά όσων φέρνουν οι ρακοσυλλέκτες. Ο τζίρος της ημέρας μπορεί να είναι ελάχιστος ή πολύ καλός, από 10 ως 200 ευρώ.
Η τόλμη του Δημήτρη του επέτρεψε να συνεχίσει να στηρίζει την οικογένειά του, τον 26χρονο άνεργο γιο του και την έφηβη κόρη του. Ανησυχεί ωστόσο για το δικό τους μέλλον.
Τουλάχιστον μπορούν να δοκιμάσουν την συλλογή σκουπιδιών, σημειώνει. Για κάποιους νέους, «αντί να κάθονται στις καφετέριες όλη μέρα θα μπορούσαν να κάνουν μία προσπάθεια ... Κάποιοι γελάνε, αλλά μπορείς να βγάλεις ένα ικανοποιητικό μεροκάματο από τα σκουπίδια. Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, αλλά μπορούμε ακόμη να προσπαθήσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς».

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΕΡΓΟΣ - Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΣΤΕΓΟΣ

Ο αόρατος αλλά τόσο ορατός! Ο διπλανός μας άνεργος, ο διπλανός μας άστεγος! Ο αριθμός των ανθρώπων που δεν έχουν να ελπίζουν στο μέλλον πολλαπλασιάζεται δραματικά. Είναι οι νεόπτωχοι, οι κλοσάρ της Ελλάδας. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο όχι από άποψη, ούτε από ψυχικά προβλήματα ή παραβατική συμπεριφορά αλλά από τη σύγχρονη μάστιγα της ανεργίας! Η οικονομική κρίση οδήγησε στο δρόμο χιλιάδες ανθρώπους. Μια θέση την οποία πριν από λίγα χρόνια ούτε και οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι θα βρεθούν. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, τους βλέπουμε και όμως είναι αόρατοι στη σκέψη μας. Η μελλοντική εικόνα της κοινωνίας μας που δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι μπορεί να αντικρύσουμε. Εστιάζουμε εκ των υστέρων την προσοχή μας στα κοινωνικά προβλήματα, τα υποθάλπουμε και τα αναπαράγουμε στο χρόνο. Η  υπάρχουσα κατάσταση δεν είναι δημιουργία μιας ημέρας. Αυτοί οι άνθρωποι δε βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο. Πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί  μηχανισμοί τους εξοβέλισαν σταδιακά από το σύστημα. Αναλογιζόμαστε  ότι αυτοί φταίνε, ότι δε διαχειρίστηκαν σωστά τους οικονομικούς τους πόρους. Τους θεωρούμε ως υπεύθυνους για τη θλιβερή κατάσταση που βιώνουν.  Ας πρόσεχαν. Ναι ας πρόσεχαν! Τι ακριβώς να προσέξουν όμως; Την τερατώδη φορολογία που είναι η ίδια με εκείνη των Τουρκοκρατούμενων χρόνων και όχι μόνο κατ' όνομα; φόροι, χαράτσια… φόροι επί φόρων… οι οφειλές τεράστιες και τελειωμό δεν έχουν.
Τώρα διαπιστώθηκε ότι μολύνουμε και το περιβάλλον από τη δημιουργία υπερβολικής αιθάλης στην ατμόσφαιρα. Θα πληρώσουμε φόρους και για τα κυβικά αέρα που μολύνουμε. Σε λίγο θα πληρώνουμε φόρο και για τα κυβικά αέρα που αναπνέουμε και προσεχώς θα φορολογείται και η ίδια η ζωή! Αν ζούμε πάνω από ένα όριο ηλικίας θα θεωρείται ότι τα επιπλέον χρόνια της ύπαρξης μας  επιβαρύνουν το κράτος οπότε με φόρο πάλι πρέπει να πληρώσουμε την επιπλέον παραμονή μας σε αυτό τον κόσμο. Δεν τα παρουσιάζω τραγικά. Έτσι είναι. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες επιστημονικές γνώσεις για να καταλάβουμε πόσο αλληλένδετα είναι όλα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δημιουργούμε πλέον κοινωνικά προβλήματα αντί να τα λύνουμε. Γιατί να υπάρχουν τόσοι δυστυχείς λοιπόν τη στιγμή που ζούμε σε κοινωνία αφθονίας; Κτίρια εγκαταλελειμμένα έχουμε στην Ελλάδα και επιπλέον δημιουργούνται και άλλα. Δαπανώνται τεράστια ποσά για κτιριακά μεγαθήρια για κάποιον σκοπό και μετά μένουν αναξιοποίητα. Δεν υπάρχει σωστός προγραμματισμός. Δεν υπάρχει σύνδεση των αναγκών με τη δημιουργία αγαθών, υπηρεσιών και λοιπά. Δημιουργούνται θέσεις εργασίας απλά και μόνο για να υπάρχουν, για να βολευτούν κάποια άτομα, για να θωρήσουμε ότι λύσαμε το μέγιστο πρόβλημα. Εργάζονται κάποια άτομα για λίγο καιρό και μετά πάλι στο χάος, στη μιζέρια της ανεργίας. Ανεργία και υπέρμετρη φορολόγηση που θα οδηγήσουν; σίγουρα θα δημιουργήσουν αστέγους, ανθρώπους που τρέχουν στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό, που μένουν στο δρόμο, που ζουν ακόμα και σε σπηλιές στο λόφο του Φιλοπάππου στην Αθήνα ή βρίσκουν καταφύγιο στο Άγιο Όρος.
Πότε επιτέλους θα γίνει μια αντικειμενική αξιολόγηση της πραγματικότητας; Οι άνθρωποι πλέον μοιάζουν σαν εκείνους τους εγκληματίες που πρώτα κάνουν το έγκλημα παθιασμένα και μετά θρηνούν το θύμα τους! Κλαίνε και του ζητάνε να αναστηθεί.
Δυστυχώς είναι αργά για δάκρυα.
Αυτοί οι αόρατοι  για εμάς πολλές φορές άστεγοι ίσως και να καθρεφτίζουν το αυριανό εγώ μας. Η ΜΚΟ ΚΛΙΜΑΚΑ στην Αθήνα στην πλατεία Κλαυθμώνος διοργανώνει κάθε χρόνο  μια νύχτα με τους αστέγους  όχι απλά και μόνο για να τους συμπαρασταθούμε ψυχολογικά, αλλά για να μπούμε στο πετσί του ρόλου ενός άστεγου, να νιώσουμε την επικινδυνότητα, την ανασφάλεια, αλλά και για να καταλάβουμε ότι είμαστε σε απόσταση αναπνοής από τους άστεγους.
Πολλοί, ακόμη κι αυτή την ώρα που μιλάμε, είμαστε εν δυνάμει άνεργοι ή ακόμη χειρότερα άστεγοι. Δεν είναι λοιπόν λύση να στρέφουμε αλλού το βλέμμα. Κοίταξε τον φόβο σου κατάματα και αυτός θα νικηθεί.
(πληροφορίες από aixmi.gr/index.php/koinwniasos-diplanosastegos)