Ο 56χρονος άνεργος πατέρας που έγινε ρακοσυλλέκτης

.

Mία διαφορετική φιγούρα που ψάχνει στα σκουπίδια των εύπορων γειτονιών της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, σε σχέση με τους πολυπληθείς αλλοδαπούς παράνομους μετανάστες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε αυτό το ρόλο, παρουσιάζει το πρακτορείο Reuters.

Ο 56χρονος Δημήτρης, οικοδόμος επί 42 χρόνια όπως λέει, είδε τις δουλειές να εξαφανίζονται και αντίθετα με άλλους ανέργους, δεν άφησε τα ταμπού να τον εμποδίσουν να κάνει ότι μπορεί για την γυναίκα και τα δύο του παιδιά.

Σήμερα, είναι περήφανος για την νέα του «δουλειά» που επέλεξε σαν έσχατη λύση ώστε να επιβιώσει στην Ελλάδα της κρίσης. Και όπως αντελήφθη, αυτή η λύση μπορεί ακόμη και να πληρώνει καλά.
«Στην αρχή κάλυπτα το πρόσωπό μου, με κουκούλα ή μαντήλι. Δεν ήθελα να με αναγνωρίζουν οι άνθρωποι. Ντρεπόμουν», λέει ο ίδιος. Ακόμη και σήμερα δεν λέει το επώνυμό του, αν και ο κύριος λόγος είναι το ημιπαράνομο καθεστώς διακίνησης των υλικών που εντοπίζονται στα σκουπίδια.
«Ηταν δύσκολα, αλλά τελικά μπήκα στο πνεύμα. Τι άλλο να κάνεις όταν δεν υπάρχει δουλειά;» λέει ο Δημήτρης, για να σημειώσει σε άλλο σημείο ότι «οι γείτονές μου με αντιμετωπίζουν θετικά, μου λένε μπράβο».
Το να είσαι Ελληνας είναι πλεονέκτημα όταν είσαι ρακοσυλλέκτης και δεν το κρύβει. Οπως λέει, αντίθετα με τους αλλοδαπούς που αναζητούν ο,τιδήποτε στα σκουπίδια, η αστυνομία δεν τον έχει ενοχλήσει ποτέ.
Προχώρησε και σε εξειδίκευση του επαγγέλματος

Ο ίδιος εξάλλου δεν μαζεύει απλώς μέταλλα, πλαστικά και χαρτιά, όπως κάνουν οι ξένοι με τα καρότσια των σούπερ μάρκετ. Αντ΄αυτού αναζητά πιο πολύτιμα σκουπίδια στις καλές γειτονιές της Αθήνας. Πολλές φορές οι έκπληκτοι περίοικοι τον φωνάζουν για να του δώσουν οι ίδιοι άχρηστα σε αυτούς αντικείμενα. Στο τέλος, καταλήγει σε μία παλιά αποθήκη όπου γίνεται διαλογή, ζύγιση και αγορά όσων φέρνουν οι ρακοσυλλέκτες. Ο τζίρος της ημέρας μπορεί να είναι ελάχιστος ή πολύ καλός, από 10 ως 200 ευρώ.
Η τόλμη του Δημήτρη του επέτρεψε να συνεχίσει να στηρίζει την οικογένειά του, τον 26χρονο άνεργο γιο του και την έφηβη κόρη του. Ανησυχεί ωστόσο για το δικό τους μέλλον.
Τουλάχιστον μπορούν να δοκιμάσουν την συλλογή σκουπιδιών, σημειώνει. Για κάποιους νέους, «αντί να κάθονται στις καφετέριες όλη μέρα θα μπορούσαν να κάνουν μία προσπάθεια ... Κάποιοι γελάνε, αλλά μπορείς να βγάλεις ένα ικανοποιητικό μεροκάματο από τα σκουπίδια. Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, αλλά μπορούμε ακόμη να προσπαθήσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς».